Twee PR’s op 1 afstand.

Wat een aparte ervaring ben ik weer rijker.
Welke gek loopt er nou om 02:00 uur s’nachts een halve marathon? Nou dat was ik, maar ik was helemaal niet alleen.
Tijdens de Klaas Vaak Droomtijdloop deden 1200 mensen mee.

Op andere plaatsen had je ook nachtwedstrijden zoals de Tiedkwietloop en vanwegen Halloween had je rond 22:00 uur ook een Halloweenrun.

De Klaas Vaak Droomtijdloop is een wedstrijd over 21,1 km (twee rondes van ong. 10,5 km) die je solo of in estafette (ieder één ronde) kon lopen.

Om 02:00 s’nachts was de start, door de nachtburgemeester van Delft, van de Droomtijdloop en doordat bijna iedereen het functionele vizipro shirt van deze wedstrijd aan had was het één grote oranje sliert van sportieve mensen.

Onderweg waren wij hardlopers niet de enige gestoorde want we hadden onze namen onder onze startnummers en die werden vele malen geroepen, door best een aardig aantal toeschouwers op dit vroege/late uur, langs het hele parcours. En dat waren ook nuchtere mensen.

De organisatie had zelfs in het Delftsche Hout een hele lange laan verlicht met fakkels, wat een genieten was dat.
Ook had een woonwijk een fietspad met vuurkorven verlicht, wat erg mooi was maar door de wind kwam de rook over het parcours en dat veroorzaakte een vervelende ademhaling met meer rook dan zuurstof.

Het lopen ging me aardig af en liep zoals gewoonlijk weer veel te hard. Mijn neef liep ook mee en omdat mijn pr iets sneller is dan zijn pr wist ik dat we samen goed konden starten. We wilden beginnen op zijn pr schema van 04:51/km maar het begon met een 4:23, 4:34 .. “we moeten iets langzamer Ron” zei ik. 4:38, 4:46 4:48 , 4:50 ..”ja zo gaat ie goed” en het bleef tot 10 km nog steeds even eronder.
Na het eerste rondje zag ik Ron een stukje achter me en kon helaas niet meer aansluiten.
Later hoorde ik dat hij tot aan km 16 ongeveer 50 meter achter me liep.
Uiteindelijk liep hij bijna een minuut van zijn pr eraf..KLASSE!

In de nacht lopen deed ik dus sneller dan overdag, waarom weet ik eigenlijk niet … misschien omdat het te maken heeft met je gezichtsveld die kleiner is in het donker waardoor je dus meer gefocused bent op een kleiner gedeelte ( misschien kost dat minder afleiding en dus minder energie).
Wie weet kan iemand mij dat een keer uitleggen of dat zo is en waarom.

Uiteindelijk heb ik de laatste 2 kilometers nog een 04:36 en 04:34 eruit weten te halen om totaal op 04:41/km gemiddeld uit te komen.

Ik liep daarmee een daadwerkelijke pr op de halve marathon van 01:37:15 en dus ook een droomtijd (pr) omdat ik om 02:00uur was gestart en 21,1 km later om 02:37uur over de finish kwam. Theoretisch heb ik er dus 37,14 minuten over heb gedaan ;).
En ik ben niet eens een Keniaan met een voorover gekanteld staartbeen uit een hooggelegen land.
Gewoon een bleekscheet, uit een land dat merendeels onder zee niveau ligt, die het gewoon leuk vindt om te gaan hardlopen en zichzelf wil bewijzen iets bijzonders te kunnen doen en blijven doen.

 

Niet te begrijpen, gezond geluk..

Wij, hardlopers, hebben dat allemaal weleens gehad.
Dat we vertellen dat we gezellig gaan hardlopen maar dat andere dan tegen je
zeggen “gezellig hardlopen!?”.
Je kan toch niet gezellig zijn en hardlopen tegelijk, als ik zou hardlopen kan ik
niet meer praten laat staan gezellig doen, zeggen ze dan.
Die discussie kan je maar beter niet voeren met die mensen die zo reageren. En
dan moet je al helemaal niet beginnen over een halve marathon die je in de
nacht gaat lopen om 2 uur s’nachts, omdat je dan op een ludieke manier (door de
wintertijd) ongeveer een uur van je PR eraf wilt lopen.

Maar wat voel ik me gezond, omdat ik loop.
Wat voel ik me gelukkig, waar ik loop.
Heerlijk om iedere zondag om 09:00 uur te beginnen aan een duurloop, waarin je de ene keer meer dan de andere keer geniet van de natuur en de landschappen om je heen.

Zo was dit vandaag ook het geval.
Vanuit Katwijk richting Leiden en daarna om het Valkenburgsemeer heen richting Wassenaar en via Wassenaarseslag door de duinen weer terug naar Katwijk.
Wat was dit een geweldig mooie route van onze trainster.
Niet al teveel wind en met een helder blauwe lucht met stralende zon dwars door de natuur.

Totaal hebben we ruim 20 kilometer gelopen in een mooi gemiddelde tempo van 5min11sec per
kilometer.
Volgende week loop ik de klaasvaak droomloop.
Weer zo’n leuke loop die je als fanatieke recreant loper, gelopen moet hebben.

Maak dat maar eens iemand wijs die niet hardloopt…

 

Podiumdebuut in eigen dorp dankzij foutje organisatie.

Vandaag, zondag 9-10-11, deed ik mee aan een loopwedstrijd in me eigen dorpje, Warmond, en deze werd georganiseerd om geld in te zamelen voor stichting lopen tegen kanker.
We deden deze loop ook als training van DRV mee en we mochten weer lekker knallen.

Iris, mijn vrouw, wilde een pr op de 5 km gaan lopen en ik adviseerde haar mijn Garmin Forerunner 410 te gerbuiken met virtual runner zodat ze sneller dan het virtuele poppetje kon proberen te lopen.
En ze liep 2 minuten van haar pr af ! Geweldig.
Daarom liep ik dit keer zonder hartslagband en gps. Ik wilde gewoon lekker “doodgaan” op gevoel zegmaar.

Omdat ik geen horloge bij me had wilde ik dat mijn bruto tijd ook mijn netto tijd zou zijn en daarom zette ik mij neer tussen de andere lopers op de eerste rij.

Op een gegeven moment telde het publiek en de lopers af van 10 naar 0 en daar gingen we !
Eeeh ging ik, moet ik zeggen…voor het eerst in mijn leven (enkel ene jaar ervaring) liep er niemand voor me en niemand naast me …links niet en rechts niet !!
Wat !? ja echt waar, ik liep zelfs de eerst 800 meter aan kop (maar blijft een gok want ik had geen gps om)
Wat een heerlijk gevoel is dat maar na het 3 km bord en nog steeds in de top 10 dacht ik dit wordt nog 7 km afzien.
Ik liet mezelf iets rustiger aan lopen, om bij te komen van de snelle start tot het punt dat het parcours als het ware weer draaide (qua gevoel) richting de finish.
Na ongeveer 5 km was dat punt, we draaiden rechtsaf een weg op waarin we volle bak tegen de wind in liepen  zonder enige beschutting.
En omdat ik het geweldig vindt om af te zien (liever op de grote afstand dan de “kleine” maar dat terzijde) en andere lopers graag mentaal wil pesten liep ik een flinke tand harder en haalde 2 lopers in terwijl ik midden op de weg tegen de wind in liep.

Na bijna 8km liepen we een brug op en zag de lopers voor mij op de brug linksaf slaan en vlak ervoor een 8km bord.
8km en linksaf hier?! dacht ik..
aangezien ik hier vaak liep wist ik dat als ik ook linksaf zou gaan ik ruim 1 km meer zou lopen en riep hardop tegen de organisatie dat ik volgens mij rechtdoor zou moeten, waarop iemand van de organisatie op een fiets toegesneld kwam en schreeuwde dat ik gelijk had en verwees mij ook rechtdoor.

En toen ging er van alles door me kop, maar vooral:  loop ik nou op kop?
Dat was niet het geval want de eerste 2 lopers waren ook goed gelopen, maar wel als 3de… als eerste de 1ste kilometer vanaf de start en nu als derde op 2 km voor de finish omdat iemand van de organisatie zat te slapen(of niet goed was ingelicht), het is dus niet mijn fout.
Dan wordt het voor mij een flink stuk zwaarder en dus nog meer afzien omdat ik al op me maximaal liep (vanwegen de schuim om me mond die ik regelmatig wegveegde) en ook nog eens iets door me kop spookte in de vorm van “podium,podium,podium,enz,enz”, toch best een kick ook al klopt het eigenlijk niet.
Natuurlijk wist ik ook dat het niet eerlijk zou zijn tegenover degene die ik inhaalde omdat ze teveel hadden gelopen maar mij trof geen blaam dat ik goed ben gelopen.
Lachend, liep ik wel met drie vingers in de lucht over de finish (ik zal het namelijk nooit meer meemaken dacht ik dus effe genieten mocht wel) en tot de verbazing van mij familie riep ik dat ik derde ben dankzij een fout van de organisatie.
Maar ik liep wel een geweldige PR verbetering, mijn tijd op de 10 kilometer staat nu op 44:30 (zag ik in mijn ooghoeken op de klok, officiele tijd weet ik nog niet).

Vlak voor de prijsuitreiking was er nogal comotie door degene die als eerste over de finish kwam van de groep die teveel hadden gelopen.Maar ik had allang aangegeven aan de organisatie dat ik als derde over de finish kwam maar eigenlijk niet 3e had moeten zijn, zo eerlijk ben ik wel, mag ik met trots zeggen.
Maar de organisatie wilde mij toch als 3de loper opnoemen op het podium en de andere loper ook omdat ze die verantwoording voor mij (het was tenslotte niet mijn schuld) en hem (eerlijk is eerlijk) wilde nemen.
Ik kreeg een bosje bloemen en de andere loper kreeg een bos bloemen en de derde prijs.
Het had voor mij ook niet erg geweest als ik niet op het podium werd geroepen maar hier konden we beide het in vinden, althans ik vond het wel leuk een keer als amateurtje op een podium :-).
En zo voelde ik me ook vele malen trotser dan als ik daar alleen als derde loper had gestaan en die andere loper niet.

 

Beetje gek…

Vandaag een heerlijk duurloopje in de waterleidingduinen, nabij De Zilk, gedaan met de lopersgroep DRV.
Wat een weertje!
Op 2 Oktober in je korte tight en shirt en ook nog eens het warm vinden, dat was best gek.

Na vele maanden met een niet goed functionerende hartslagband te rennen liep ik vandaag mijn eerste duurloop in me juiste zones, ik moest zelfs harder lopen en daar hou ik van.

Vandaag liep er een “introducee” mee. Walter een triatleet en vertelde over dat hij meestal kwart-triathlons doet en af en toe een halve. “maar” zei hij ” pas geleden heb ik effe gek gedaan en een hele gedaan”.
En toen vroeg ik hem wat is gek? En ja hoor ik en me plannen in me kop kwamen naar buiten.
Ik had namelijk gisteravond voor mezelf een plan gemaakt dat ik daadwerkelijk de Spartathlon wil gaan uitlopen en wat ik daarvoor allemaal gedaan zou willen hebben.
Aangezien hij niet helemaal meer wist over wat de Spartathlon was, ratelde ik het hele verhaal eruit over hoe de Spartathlon ooit is begonnen en hoe die nu wordt gehouden.
Man wat kan ik me kop niet stilhouden over mooie ultralopen die ik zo graag wil gaan doen.
Ik straal helemaal als ik erover praat en geniet van de gedachte die ik heb over de pijn en doorzettingsvermogen van lichaam en geest tot het ultieme uiterste.

Ben ik gek als ik het uiterste wil zoeken van mezelf en als ik zelfs dat wil doen met trainingen?
Daartegenover krijg ik een geweldadige genoegdoening door de natuur en natuurlijk ook de aandacht dat je iets bijzonders presteert, niet voor de tijd maar de prestatie op zich.

In me kop wil ik volgend jaar al de spartathlon lopen maar weet dat als ik hem wil uitlopen ik eerst een paar bergen moet trotseren en ga volgend jaar na de marathon van Barcelona daar stap voor stap mee beginnen.

Op naar Sparta in 2017. Of het nu wel of geen EU land zal blijven.

 

Omdat ik het kan..

Zondag 25 September wordt ik om een uur of elf op het station van Voorhout afgezet door mijn lieve vrouw.
Met de lopersgroep, DRV, gaan we naar Haarlem alwaar we een halve marathon gaan lopen.

We waren allemaal erg blij toen we hoorde dat er een wereldrecord gelopen was in Berlijn. Ik kon die beste jongen niet, behalve dat hij afgelopen April ook de marathon van Rotterdam won, maar bij ons hardlopers is het een soort familievreugde als een hardloper een wereldrecord verbeterd. En worden we allemaal een beetje boos als iemand beslist dat een vrouw als Radcliffe haar wereldrecord niet erkend wordt omdat het een “gemengde race” zou zijn.

Half uur voor de start gingen we naar het startvak en ik zou daar @runningironlady aka Paula treffen om mijn “schuld” af te lossen in de vorm van een reep chocola voor haar hulp in het verkrijgen van een trainingschema voor de Trans Alpine Run.

Ik wist dat ze opvallend aanwezig zou zijn in TUTU maar ik zag haar niet achter me, tussen een aardig aantal deelnemers.
Het startschot klonk en we gingen met prachtig weer richting de duinen.

Na een ongeveer 5 kilometer zat er een lus in het parcours waardoor je een grote groep die voor je liep tegemoet zag komen. Waaronder iemand in een felgekleurde TU……TU ….. “paula ! ”

Ik iets versnellen om haar bij te halen, hoor ik achter me “Vincent” ik draai me om en ja hoor komt er een TUTU achter me aan. Was ze het lint onderdoor gekropen en de lus nogmaals gaan lopen.

Toen had ik meteen iets van haar geleerd zonder dat ze eigenlijk iets vertelde, namelijk waarom het parcour blijven volgen….loop hoe jij wilt lopen en hoeveel je wilt lopen. Tenslotte lopen wij niet sneller dan die geweldige Kenianen voor de 1ste plaats.

Tijdens het lopen met haar heb ik haar zoveel mogelijk gevraagd over ultralopen en trail lopen. Van voeding tot aan training van kleding tot aan wedstrijdervaring.
We kregen veel bekijks, althans zij kreeg veel bekijks, en ik lachte me rot zo vaak dat ik gefotografeerd ben omdat ik naast iemand met een tutu liep.
Op een gegeven moment riep iemand “hij is leuk” en ik dacht even dat mij bedoeld werd met ‘hij’ ….NOT ! All the credits to miss luna(tic) 🙂

Ik heb heel veel geleerd over hardlopen zoals ik dat graag zou willen doen. Hardlopen moet leuk zijn en als het even niet leuk is maak je het zelf leuk. Al is het door een tutu aan te trekken en het publiek een glimlach te geven.
Of door bijzondere afstanden te doen die niet veel mensen doen.
Het hardlopen houdt namelijk echt niet op bij een marathon van 42,195 km, er is veel meer.

Ook heb ik geleerd om niet meer te rammen richting die finish, loop de afstand en wandel twee tellen bij een drankpost en drink het bekertje water op en loop weer verder. Ja als je een keer een pr wilt lopen dan kan je effe lekker diep gaan.

Uiteindelijk liep ik geheel ontspannen, kletsend en lekker gek over de finish in 01:48:31 in nettotijd gelukkig niet gekipt door Paula maar zij liep meer (de lus dubbel).
Ze liep zelfs nog ongeveer 13 km naar huis…waarom? Omdat ze het kan.

Daarom loop ik in Barcelona (25 Maart 2012) nog ene keer volluit de 42,195 en daarna van 50 naar meer en van weg naar trail. En over 5 a 6 jaar hoop ik de Spartathlon te mogen lopen.
Waarom ? Omdat ik dat kan.

Het was een gezellige dag en heb heerlijk gelachen.
Nou op zoek naar een paar stoere outfits om vanaf volgend jaar helemaal los te gaan ná Barcelona. En vollop genieten omdat het leuk is en niet om altijd maar een bepaalde tijd te moeten halen.

Ik heb meer humor gevonden in het hardlopen.

“we hebben un clupske opgericht,
met hardlopers die TE grappig zijn voor het gesticht……ik hoor der bij , ik hoor der bijijij” (het nieuwe clublied) 😉

 

Hallo wereld!

Dit is een runnersblog van mij, Vincent Kalkman.
Ik ben deze blog nog aan het inrichten maar binnenkort kan je hier mijn verhalen lezen over mijn reis naar het extreme want de reis die ik reeds heb gehad richting de finish op 42,195 km in Rotterdam is voor mij absoluut niet die finish maar dit was juist de start naar meer ultieme loopprestaties.

Ik ben er vandaag, 25 September, aan begonnen.
Dit na een geweldige halve marathon in Haarlem waarin ik heel veel geleerd heb van een goed gekke loper die al vele bijzondere lopen heeft gedaan waar ik nu nog maar van kan dromen.

Op dit moment ben ik bezig met het voorbereiden van een training voor de hele marathon van Barcelona op 25  Maart 2012. Daarna start mijn reis naar langere afstanden met mijn ultieme droom op dit moment…de Spartathlon welke ik over 5 a 6 jaar wil gaan lopen. Ik zeg 5 of 6 jaar omdat dit nog niet als richtlijn voor mij vaststaat.
Ik ben nog aan het nakijken wat een mooi jaar voor mij of voor de Spartathlon zal zijn.

Binnenkort als ik deze blog een beetje ingericht heb zal ik vele verhalen met jullie delen.
Mijn eerste verhaal zal gaan over de loop die ik vandaag heb gedaan.

Geniet van mijn verhaal zodat jullie een klein beetje meekrijgen hoe geweldig ik het hardlopen vindt en met name mijn doel voor de lange afstanden voorbij de marathonafstand……..voobij de finish!